ร้อยสี่สิบสี่

มันเริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบๆ

เจมส์ดูซีดเซียวที่โต๊ะอาหารเช้า ไม่ใช่ความซีดเผือดแบบที่ดูสง่างามและอ่านความรู้สึกไม่ออกอย่างเคย แต่เป็นความซีดเซียวของคนป่วย—เหมือนถูกสูบพลังงานไปจนหมด รอบดวงตาดูคล้ำเทา เขาไม่แตะกาแฟเลย แทบไม่พูดอะไร และเมื่อมาทิลด้าถามว่าเขาจะรับไข่หรือผลไม้ เขาก็ตอบสั้นๆ แค่ว่า “ชาก็พอ...